Την ώρα που όλοι κι όλες βλέπουν Squid Game, του Μαρσέλ Κατσάνι του ήρθε να δει Suits. Έτσι, θα κάνει μια μεγαλοπρεπέστατη dribla από τα αθλητικά και θα σας τα εξηγήσει όμορφα και ωραία ΓΙΑΤΙ υπάρχει μόνο Suits και τίποτα άλλο. ΜΟΝΟ Suits, λοιπόν!
Καταρχάς, μη γελιόμαστε μεταξύ μας. Γνωρίζουμε ότι του Μαρσέλ Κατσάνι δεν του ήρθε έτσι τυχαία να δει Suits. Θέλετε φίλες και φίλοι να τα ρίξουμε στον αλγόριθμο; Μαζί σας. Θέλετε σε κάποιο άτομο από τον στενό του κύκλο (σ.σ. πάντα ήθελα να συνδέσω το όνομά μου, με αυτή την πρόταση); Πολύ όμορφα. Μαζί σας και σε αυτό. Δεν έχει σημασία, όμως, οπότε πάμε κατευθείαν για κυρίως πιάτο. Στη συνέχεια θα φάμε και ό,τι αφήσαμε.
Υπάρχει μόνο Χάρβι Σπέκτερ και Λούις Λιτ. Τίποτα άλλο!
Μα ή Τζέσικα; Μα ό Μάικλ; Μα ή Ντόνα (σ.σ. τι θεά είναι αυτή Παναγιά μου!); Μα ή Ρέιτσελ; Μαμούνια χαϊβάνια. Firstly, που λένε και στο χωριό μου, όσοι δεν έχετε δει τη σειρά, πολύ ωραία, δεν πειράζει. Θα βάλουμε μια τελεία εδώ, θα σας παρακαλέσω να αποχωρήσετε και να μείνουν μόνο όσοι έχουν σπαταλήσει χρόνο, όπως κι εγώ δηλαδή, από την ανούσια ζωή μας και την έχουν παρακολουθήσει ή έστω, έστω λέω, την έχουν ξεκινήσει.
Στη σειρά αυτή, λοιπόν, υπάρχει μόνο Χάρβι Σπέκτερ και Λούις Λιτ. Μην πεταχτεί κανείς και βάλει στην εξίσωση τους Γκάμπριελ Μαχτ και Ρικ Χόφμαν, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Δε μας ενδιαφέρουν σαν άνθρωποι ή σαν οντότητες ή δεν ξέρω κι εγώ σαν τι άλλο. Εδώ θα μιλήσουμε για τους Χάρβι και Λούις. Δεν υπάρχουν διαφορετικά αυτοί οι άνθρωποι και δε μας νοιάζει τι κάνουν όταν δεν παίζουν τον Χάρβι και τον Λούις. Γιατί και τώρα που σνιφάρονται γράφονται αυτές οι γραμμές, στο μυαλό μου και οι δύο είναι στην εταιρία και όλο κάτι κάνουν. Ο ένας περιμένει τον Μάικλ να του έρθει επιφοίτηση για μια υπόθεση κι ο άλλος γαμωσταυρίζει τους βοηθούς-συνέταιρους. Κάτι τέτοιο φαντάζομαι.
Η σειρά, λοιπόν, ξεκινάει με τον Χάρβι να είναι μύθος, άρχοντας, λεβέντης. Τα πάντα όλα. Η γη περιστρέφεται όπως βολεύει αυτόν κι όποτε το βολεύει το παλικάρι. Έχει τσαγανό, έχει, έχει και τι δεν έχει. Κερδίζει τη μια υπόθεση μετά την άλλη. Και δώστου από εδώ και δώστου από εκεί, ο Χάρβι είναι πάντα νικητής. Προσοχή όμως. Ο Χάρβι είναι όλα αυτά, βασικά τα πάντα όλα, ως δικηγόρος και αποδεικνύεται πώς δεν κάνει για τίποτα άλλο. Μόνο για να είναι στα γραφεία της Gordon Schmidt – Van Dyke, Pearson – Hardman, Pearson – Darby, Pearson – Darby – Specter και δεν ξέρω κι εγώ ποιο άλλο όνομα θα βάλουν. Βάλτε και το Κατσάνι ρε παιδιά, σιγά το πράμα με τόσες αλλαγές που κάνετε. Τέλος πάντων. Τον Χάρβι τον λατρεύουμε. ΟΛΟΙ ΚΙ ΟΛΕΣ. Δεν ξέρω τι εντύπωση σας έδωσα, αλλά είναι φοβερός. Στις πλατάρες του την κρατάει όλη τη σειρά. Η Ντόνα, δε λέω, κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια, αλλά το ταπίδι* που της έριξε ο Στίβεν, την έριξε κατηγορία και δυστυχώς δεν υπάρχει γυρισμός.
Οπίσω και παλέικα στον Χάρβι. Λοιπόν, ο άνθρωπος κάνει μόνο για να σε απαλλάξει από όπου κι αν έχεις μπλέξει ή να σε κλείσει φυλακή (βλέπε Κλίφορντ) άδικα. Για τίποτα άλλο, δυστυχώς. Όσες φορές τον έχει δείξει να πηγαίνει για τρέξιμο, τίποτα ρε εσείς. Δεν του ταιριάζει, πώς να το κάνουμε. Όσες φορές έχει βρει ένα κορίτσι και του έδωσαν λίγο να καταλάβει, έχει αποδειχθεί λίγος. Δεν μου βγάζει αυτό το κάτι που θέλω, που σαν τρελό να με κάνει να τον θέλω. Και λες, ε δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει. Και τσουπ, ο Χάρβαρος ρίχνει κάτι μπουνίδια σε κάμποσα επεισόδια και λες εδώ είμαστε. Κι, όμως, όχι. Ούτε στα μπουκέτα, δεν. Δεν ρε παιδί μου. Δεν. Στο κάστρο του Τακέσι, πιο καλά βαράνε από τον Χάρβι. Ούτε τα αστεία που κάνει στον Λούις, ούτε οι εξυπνάδες, τίποτα. Δεν. ΓΙΑΥΤΟ είναι θεός, όμως. ΓΙΑΤΙ το μόνο που κάνει καλά, είναι το να είναι δικηγόρος και με αυτό τα κερδίζει όλα.
Έως το τέλος της δεύτερης με τρίτης σεζόν, όμως, καθώς μετά υπάρχει πλέον ΜΟΝΟ ο Λούις.
Η ώρα του Λούις!
Αυτό το αντιπαθέστατο παρουσιαστικό αυτής της κοντής ποντικομαμής, που τελικά εκεί που σε νευριάζει, στα ανατρέπει όλα και πλέον κουβαλάει αυτός στις πλάτες του τη σειρά. Μη γελάτε κύριοι. Έτσι, όπως τα γράφω είναι. Αφού άντεξε την ταπεινοσύνη της Τζέσικα, τα χαμηλού επιπέδου αστειάκια του Χ(Β)άρβαρου, συν το ότι δεν αναγνωρίστηκε η σκληρή του δουλειά, τσουπ, ο Λούις είναι αυτός που δίνει νέο ενδιαφέρον σε όλη τη σειρά εκ νέου.
Αρχικά, πετυχαίνει τον στόχο του. Γίνεται εταίρος, αφού τα κάνει πλακάκια με τον Χάρντμαν και τον κερνάει ανατροπάρα ο θεούλης και τον κλάνει κατάμουτρα. Μαζί με όλα αυτά κι αφού έχει πάρει και κάμποσα κιλάκια (γυρίστε στα πρώτα επεισόδια να δείτε διαφορά), ξανά γυρνάει στο δόλιο του χαρακτήρα, αλλά, πλέον, τον αγαπάμε, καθώς είναι ψυχούλα κυρίες και κύριοι. Ανέχεται ότι κι αν του πουν, όσο μειωτικό κι αν είναι αυτό. Ταυτόχρονα, παραδίδει μαθήματα επιβήτορα στον Χάρβι με την ξανθιά κυρία, της οποίας το όνομα μου διαφεύγει. ΚΑΙ σιγά μην κάτσει να ασχοληθεί με υπόθεση φόνου. Αντ’ αυτού, ο θεούλης ξανά λέω, στήνει μούφα δίκη για να πάρει την επιμέλεια μιας γάτας κι εδώ τελειώνουν όλα τα επιχειρήματα, καθώς πλέον το κοινό ζητωκραυγάζει αυτή τη μορφάρα.
Γιατί δεν υπάρχει Τζέσικα, Ντόνα, Μάικλ και Ρέιτσελ
Αρχικά, ο Μάικλ το χάνει έτσι πως παίζει και λόγω της γνωστής παροιμίας: δείξε μου το φίλο σου, να σου ποιος είσαι. Η απάντηση εδώ πέρα, ακούει στο όνομα Τρέβορ. Προχωράμε. Με τεράστια δόση υπερβολής και παραμικρή συνείδηση, δηλώνω ότι το ρόλο του Μάικλ, θα τον έπαιζα, ΑΝΕΤΑ, ακόμα κι εγώ. Γιατί γελάτε κύριοι, γιατίίί; Κάθε υπόθεση να πούμε, τη λύνει, ενώ χαζολογάει με μπούρδες και κάνει ότι του ήρθε επιφοίτηση. Βρε, άντε από εκεί, γελοίε, που μου τραβιέσαι με την Ρέιτσελ. Ναι, κυρίες και κύριοι, το παραδέχομαι, μου αρέσει η νεανίδα και αυτό θολώνει την κρίση μου για τον φέρελπι δικηγόρο (fraud). Χθες, θα τον είχα δώσει αν είχα την ευκαιρία. Χθες.
Πάμε στην Τζέσικα, τώρα. Γυναικάρα. Ο ορισμός της δυναμικής, ανεξάρτητης γυναίκας. Όπως όλες θα θέλαμε να είμαστε. Εκτός από εμένα, βασικά, καθώς δεν είμαι γυναίκα. Αλλά, ο δυναμισμός της, θέλω να πω, μας εμπνέει όλους. Ανεξαρτήτου φύλου. Ωστόσο, ωστόσο λέω, αποδεικνύεται μόνο λόγια. Ότι έχει κάνει αυτό, έχει κάνει το άλλο, αλλά από ουσία τίποτα. Κι αφήνει και τον Χάρβι να κάνει ότι γουστάρει και πάρτα τώρα.
Ρέιτσελ. Αχ Ρέιτσελ. Γλυκό και όμορφό μου κορίτσι. Με μάγεψες τόσο, που δεν κατάλαβα ότι είσαι η Μέγκαν Μαρκλ. Για επεισόδια και επεισόδια σε έβλεπα χωρίς να έχω καταλάβει ποια στο καλό μου θύμιζες. Δεν έχει καμία σημασία αυτό. Αυτό που έχει σημασία είναι η κωλοτούμπα που έκανες. Ξεκίνησες δυναμικά, έβλεπα σε εσένα ένα κορίτσι που θα βάλει τον κάθε άσχετο στη θέση του. Ως επαγγελματίας, αλλά και ως γυναίκα. Κι εσύ, τι έκανες; Άρχισες τα τσιλιμπουρδίσματα με τον απατεώνα το Μιχαλάκη και αφού αποφάσισες να πάρεις και το πτυχίο, όποτε στο καλό αναφέρεσαι σε αυτό το θέμα, ξεσπάς σε λυγμούς. Ε, άντε γειά, τότε. Τι να σου πω…
Για το τέλος, άφησα το καλύτερο. Ντόνα. Θεά. Προσοχή, μην μπερδεύεστε. Δεν το εννοώ ερωτικά. Το εννοώ σαν ύπαρξη. Ο ορισμός του: Εγώ θα σου πω. Αλλά ρε Ντόνα, πώς τους άφησες να σε απολύσουν; Πώς ξανά δέχεσαι να γυρίσεις; ΚΑΙ αν είναι δυνατόν, ΠΩΩΣ κοιμήθηκες με τον Στίβεν;
Δηλαδή ρε Ντόνα, όχι εσύ. Από τον Χάρβι, ναι το περίμενα. Από Μάικλ και Ρέιτσελ δε χωράει κουβέντα. Αλλά από εσένα, όχι. Αλλά, όπως έστρωσες θα κοιμηθείς. Σεκούντα Ντιβίζιον, πλέον, και καλό βράδυ μάγκες.
*Ταπίδι: Λέγοντας ότι της έριξε ταπίδι το σίχαμα από την Αγγλία, εννοούμε ότι, ενώ πήγε να το παίξει Μαραντόνα στον Μπουφόν (Στίβεν), αποδείχθηκε Παπαραντόνα σε έναν και γαμώ (σ.σ. μόνο;) τους τερματοφύλακες. «Τι μου λες τώρα για φόνους Ντόνα μου, λες και τα ακριβά σου φορέματα ή οι πελάτες του Χάρβι δεν τα κάνουν αυτά». Εκεί, κυρίες και κύριοι, η Ντόνα έπεσε Σεκούντα Ντιβίζιον και γι’αυτό στην πρώτη κατηγορία υπάρχει, πλέον, μόνο Χάρβι και Λούις.
